Verdwaald! Ohow! / Lost! Ohow

Today we went cycling together with an organization (sneukeltocht).It was a beautiful bicycle route.But there is also another side to the coin: After the penultimate stop, we were lost,we found nowhere arrows of the organization. So we decided to follow the road and we followed and follow the road. And when we realized: we are lost! Ohow, but there was no panic, we found it so funny that we get the giggles got. But we had to continue, or we got not at home! At the end of the street there were a few signs, we had the choice between Ghent, or the route to a clinic, and we chose the route to the clinic. After a half hour of cycling, we knew where we were hallelujah! So we were also on the road and when my chain fell off, (I can't do any chain impose!) first, we looked or someone could help me, but there was no one there so Rani collect all her girlpower to  do my chain on my bicycle, (again sorry Rani and thank you!). Result: - stained hands and a working bike. Yeah! But Rani found it less good because she sat there with her black hands, and then we were finally at the last stop, yes!!!!! And we closed this day, with a deserved ice cream!
Greetings Klaartje

Vandaag gingen we samen fietsen met een organisatie (sneukeltocht).
Het was een hele mooie fietsroute.
Maar er is ook een keerzijde aan de munt: Na de voorlaatste stop waren we de weg kwijt,
we vonden nergens pijltjes van de organisatie. Dus we besloten om de weg te volgen en we volgden en volgen de weg. En toen beseften we: we zijn verdwaald! Ohow, maar er was totaal geen paniek we vonden het zo grappig dat we de slappe lach kregen. Maar we moesten verder of we geraakten niet thuis!Op het einde van de straat stonden er een paar wegwijzers, we hadden de keuze tussen Gent of de route naar een kliniek, en we kozen voor de route naar de kliniek. Na een klein halfuurtje fietsen wisten we waar we waren  haleluja! Dus we zijn verder aan het fietsen en toen viel mijn ketting eraf, (ik kan helemaal geen ketting opleggen!)  eerst keken we of iemand mij kon helpen maar er was niemand  dus moest Rani  al haar girlpower verzamelen en mijn ketting erop leggen, (nog eens sorry Rani en bedankt!). Resultaat: besmeurde handen en een werkende fiets. Joepie! Maar Rani vond het minder fijn want zij zat daar met haar zwarte handen. Maar we gaven de moed niet op: met een liedje komt alles goed en dan ging het van 1,2,3,4,5,6, zeven, zo gaat het goed, zo gaat het beter en nog een kilometer, en toen waren we eindelijk aan de laatste stop, yes!!!!! En we sloten deze dag af met een verdiend ijsje!
Groetjes Klaartje